Vandaag twee jaar geleden lag ik met helse pijnen te herstellen van mijn nogal zware Whipple ingreep toen Hans voorbij kwam in het ziekenhuis met de nieuwe Redemption "Snowfall on Judgement day", één van de zo niet onze favoriete band(s). Ik kon in het ziekenhuis geen CD's afspelen, maar wel het tekstboekje doornemen. Toen ik las over de ziekte van de dochter van Nick van Dijk de leider/gitarist, schrijver van Redemption raakte ik in toch al labiele toestand nog iets meer van de kaart denkend aan Tiago en Taina.
Thuisgekomen zette ik meteen de CD op en hij was al weer goed (net zoals zijn drie voorgangers) Na een tweede draaibeurt las ik op internet een stuk van Nick van Dijk onder de naam "How I spent my summer holidays". Hierin beschreef hij uitgebreid hoe bij hem Multiple Myeloma was geconstateerd (een agressieve vorm van beenmergkanker) en hoe zijn pijnlijke behandeling was verlopen. Nog wachtende op de uitslag van mijn eigen weefsels kon ik dit nieuws er slecht bij hebben en wist ik niet wat ik met zoveel onrecht aan moest. Ik beschreef de CD op mijn blog en sloot af met de woorden hopelijk ooit Nick op Progpower de hand te kunnen schudden nadat wij allebei genezen zijn verklaard.
Nu zijn we twee jaar verder, ik beschouw mijzelf genezen, Hans heeft ondertussen ook een niet veel vrolijker periode doorlopen met onlangs eindelijk weer eens positief nieuws en Nick gaat vooralsnog goed en heeft een nieuwe CD opgenomen. Het thema dat de CD doorspekt is het onder ogen komen van de dood en alle emoties die hij heeft doorgemaakt.
De CD is hard, melodieus en niet weg te slaan uit mijn CD speler of van mijn Ipod. Meelezend met de teksten is de herkenning groot al denk ik tijdens het eerste nummer nog aan een hint naar Mike Portnoy: In the path of the Whirlwind no way home again!
Het tweede nummer is opgedragen aan Ronnie James Dio, de beste zanger ooit eveneens getroffen door kanker. Mocht mijn vorige blog ooit weer online komen, dan zal ik mijn ode aan RJD weer plaatsen. Met teksten als "everything's changed now, no matter the outcome, It can't be the same again" dwalen mijn gedachten af naar ellendige tijden en herken ik de treffende weergaven van Nick.
Verdere nummers met titels als: No tickets to the Funeral, Begin Again en Stronger than Death beschrijven emoties die mij ook zeer bekend voorkomen. In het afsluitende nummer, Departure of the Pale Horse, komen alle titels en flarden teksten nog één keer terug en schreeuw ik thuis al mee met de zin Death: Where is your victory.
Ik heb nooit een CD wegens het thema alleen al indrukwekkend gevonden, maar muzikaal is er na meerdere draaibeurten ook helemaal niks mis mee. De mix van harde riffs, flitsende solo's en mooie melodieën gezongen door wereldzanger Ray Alder blijven voor mij Redemption aan de top van het progmetal segment houden.
En nu staan ze komend weekend als afsluitende hoofdact op Progpower. Ik heb het niet zo op handtekeningen of achter muzikanten aanlopen, maar mocht ik de kans krijgen om Nick van Dijk de hand te schudden dan maak ik graag een uitzondering.
O ja, er zit nog een tweede CD bij met covers van niet metal bands. Normaal heb ik het niet zo op cover projecten maar de Redemption bewerkingen van Hold the Line (Toto) Edge of the Blade (Journey) of Love to Love (UFO) klinken gewoon erg lekker.
No comments:
Post a Comment