Mensen kunnen soms in de war raken en denken dat mijn progrock toptien ook gelijk mijn favorieten van het jaar zijn. Dat is natuurlijk niet zo, want de lijst hieronder geeft een overzicht van de beste progmetal CD's van het jaar. Zoals de kenners van mij zullen begrijpen staan hier een aantal platen tussen die helemaal mijn speler niet uitkwamen de weken na verschijnen. Het vreemde aan het goede progmetal jaar 2011 was, dat er wel erg veel tegelijk uitkwam in de maanden September en Oktober. Hierdoor heb ik enkele CD's te laat gekocht om voldoende te kunnen draaien. Dus ook hier geldt weer de toptien is een moment opname, over een half jaar kan het er weer heel anders uitzien. Bovendien komt de erg goede EP van Cynic niet in aanmerking, omdat het slechts drie nummes betreft. Genoeg gezeurd de tien is:
10. Pain of Salvation - Road Salt Two.
Ik weet niet meer goed wat ik met ze aan moet. Ze mogen de veters van hun eerste vier klassiekers al lang niet meer strikken. Toch klonk dit weer aardig en staan er enkele goede nummers op. Ik hoop op 12 maart een live kans aan ze te kunnen geven, dan weet ik beter of we op de weg terug zijn dan wel definitief Queensryche achterna.
9. Opeth - Heritage
Ik vond Opeth juist zo goed voor de harde kant van Opeth. Nu wordt er niet meer gegrunt, staan er nog wel mooie nummers op de CD, maar is hard/zacht veranderd in rustig/rustig. Natuurlijk nog wel in Hardrock stijl gemengd met oude progrock plus de mooiste hoes van 2011, dus een toptien plek blijft terecht.
8. Wolverine - Communication Lost
Hij greep me totaal maar liet me toch weer ietsje los. De nieuwe Wolverine is vooral mooie luistermuziek, en zeker heel mooi mochten ze op Progpower 2012 verschijnen. Heel goed, maar er mist iets. Misschien mijn nieuwe koptelefoon eens opzetten en met de teksten meelezen.
7. Dream Theater - A Dramatic Turn of Events
Drummers en drumsolo's, totdat Tiago zijn carriere begon zou het mij jeuken. Toen Mike P Dream Theater verliet was ik dan ook niet zo aangedaan. En wat blijkt de nieuwe CD is weer gewoon een hele goede Dream Theater CD. Niet de beste, niet de minste, gewoon een degelijke middenmoter. Het bewijs dat alleen het vertrek van een zanger of gitarist fataal kan zijn binnen mijn smaak.
6. Leprous - Bilateral
Typisch voorbeeld van te laat gekocht en te weinig gedraaid. Ik kan nog geen nummer meezingen dan wel neurieën. Wel hoor ik steeds de klasse van deze band. Blijven draaien en hopen op een bezoek aan Dynamo op 13 januari.
5. Subsignal - Touchstones
Weer waren ze live nog iets beter, maar ook op CD een blijver. Alles klopt en met de beelden van Progpower vrijdag avond nog vers in het geheugen een leuke nieuwe band voor de jaren tien.
4. Arch / Matheos - Sympathetic Resonance
Heel veel van verwacht want eigenlijk de nieuwe Fates Warning met oude zanger. Deze CD heeft nog meer tijd nodig dan de rest van mijn toptien en kan rustig blijven stijgen naarmate de tijd verloopt. De EP uit 2003 was sneller te behappen, maar een klassieker in de dop.
3. Cynthesis - DeEvolution
Ik kan het met Andy Stroud FM eens zijn wat betreft de Tipton broers. Altijd zeer geslaagd. Of het nu instrumentaal (nog te kopen nieuwe band) met Death Grunt (Death Machine), zeer heftig overweldigend (Zero Hour) is, altijd absolute topkwaliteit. Nu terug met oude Zero Hour zanger en ex Enchant drummer de verrassing van het afgelopen jaar. De bekende Zero Hour riffs en loopjes op iets lager tempo gemengd met die grandiose stem met nog een vervolg verwacht in 2012. Soms kan het niet op (misschien een uitnodiging voor Progpower 2012?).
2. Redemption - This Mortal Coil
Ik heb de CD al beschreven, het concert al beschreven en de emotie achter dit album al uitgelegd. Misschien niet hun beste album, maar met zoveel kwaliteit die elk album vast staat voor mij de beste band van het nieuwe Millenium. Death , Where is Your Victory!!!
1. Haken - Visions
Iets nieuws krijgt altijd bonuspunten. Maar als iets nieuws in 2010 gewoon in 2011 een opvolger uitbrengt die net zo goed, zoniet nog net iets beter is, dan hebben we het over de ontdekking van de afgelopen vijf jaar. Niets te zeuren over de zanger, de hoempa deuntjes, of te lange nummers. We hebben er een band van de buitencategorie bij. Op naar Ittervoort.
No comments:
Post a Comment